Дзяцінства помню, як учора:
флот папяровых карблёў
мы слалі да марскіх прастораў
па звонкіх хвалях раўчукоў.

3 тых дзён не веру штормам гора.
Свой смутак верай загаіў,

“Адзін, два, тры, чатыры, пяць!
Хадзем у хованкі гуляць,
Сонейка бліскотнае,
Сонейка спякотнае!”
“Пяць, чатыры, тры, адзін!
Я — хавацца, ты — вадзі!” —
Сонца Хмары адказала
і за спіну Хмары стала.

Вада-вадзіца,
памажы памыцца!
Памыем тварык,
каб ззяў, як ліхтарык.
І ясныя вочкі,
каб усё было бачна.
І салодкія вусны,
каб елася смачна.
І носік,
каб кветачкі водар давалі.
І вушкі,

Магчыма, табе даводзілася бываць у садзе. Не, не ў дзіцячым садку, а ў смачным садзе.

Многія мяркуюць, што магія знікла, калі развалілася Трыдзевятае царства, яго асілкі і драконы, чарадзеі і казачныя істоты засталіся на прачытаных старонках Кнігі часу.

Спадар Крот быў дамаседам, аднак меў больш за сто сяброў і знаёмых.

Запеў 1
Карагод сняжынак сустракае свята.
Елка-прыгажуня прыбрана багата.
А на верхавіне прыгажуні колкай
зіхаціць ліхтарык віфлеемскай зоркай.

Прыпеў

Дзесяць.
У прыцемках прачнуўся месяц.
Дзевяць.
Дзеці снам і казкам вераць.
Восем.
Заціш ходзіць па пакосе.
Сем.
Павячэраў — больш не ем.
Шэсць.
Цемра дзень у долах есць.
Пяць.

Адзін.
На луг світальны паглядзі.
Два.
Іскрыцца росамі трава.
Тры.
Збіваюць россып рос вятры.
Чатыры.
Вясёлы промень сеў на жвіры.
Пяць.
Воды ракі са сну бурчаць.
Шэсць.